TEST McLaren Elva: Licht in de duisternis

De Elva is de meest performante McLaren voor de openbare weg aller tijden. Zijn gewicht is vergelijkbaar met dat van de iconische McLaren F1 uit de jaren ’90 (1.148 kg!), maar zijn vermogen loopt op tot 815 pk tegenover 627 paarden voor de illustere voorganger, waardoor die uiteraard het onderspit moet delven. Hetzelfde geldt voor de befaamde McLaren Senna, die aangedreven wordt door een vrijwel identieke 4 liter V8 biturbo als de Elva maar 200 kg meer op de weegschaal zet. Logisch, want een dak en een voorruit wegen ook iets. Zoals je waarschijnlijk op de foto’s al had gezien, stelt dit voertuig het zonder voorruit!

Toch is dit geen primeur, want zowel Ferrari (met de Monza), Aston, Lamborghini als… Renault met zijn Spider produceerden reeds zo’n pretmobiel. Maar wellicht kan deze McLaren er het meest aanspraak op maken door de naam die hij draagt. Misschien zegt het je niet veel, maar deze typebenaming is geïnspireerd op de naam van een constructeur van racewagens uit jaren 60. Niet toevallig de constructeur waarmee Bruce McLaren ooit samenwerkte om de McLaren-Elva, bestemd voor de Amerikaanse races, te bouwen.

Lees ook : TEST McLaren GT: Alles is relatief…

Aangename verrassing

Genoeg weetjes en tijd om iets op te biechten. Eigenlijk was ik in Monaco om in avant-première de nieuwe McLaren Artura, de eerste plug-in hybride supercar ooit, te ontdekken. Maar het Engelse merk had nog een mooie verrassing voor me in petto: “Zin om de Elva te testen? We hebben er hier een staan bij Hôtel de Paris, naast het casino. Je mag er twee uur mee op stap”. Daar zeg ik geen neen tegen… ook al had ik op dat moment eerlijk gezegd geen idee wat die Elva eigenlijk was… Een schande, ik weet het. Als excuus voer ik aan dat er sinds november 2019, de datum van zijn onthulling, zoveel is gebeurd dat ik zijn bestaan compleet was vergeten!

Advertentie – lees hieronder verder

Je kan je mijn blik al inbeelden toen ik dit buitengewoon “ding” onder ogen kreeg voor het casino. Toen begreep ik ook waarom de persverantwoordelijke me even voorheen een helm had aangeboden. Die weigeren was eigenlijk niet de goede beslissing… En zodus ging ik een voorjaarsoutfit, zonder jas of sjaal, in een wagen zonder voorruit rijden in de maand februari. Gelukkig was het een mooie dag, maar toch bleef het toch frisjes. Een ingenieur van het merk probeerde me nog gerust te stellen: het Active Air Management System (AAMS) zou me beschermen. Dit is een grote windspoiler die uit de voorpartij oprijst en verhindert dat je boven 40 km/u de rijwind vol in je gezicht krijgt. Prachtig, maar natuurlijk kan die technologie een voorruit nooit compleet vervangen. Ik kom er nog op terug.

Goede investering

We zorgden in ieder geval voor het spektakel daar aan het casino! De laatste keer dat ik hier vertrok voor een testrit was met de Ferrari 360 Spider. De tijd vliegt en ik herinner me nog dat toen een lading Japanse toeristen foto’s van ons trok als echte paparazzi. Dit keer staan er minder wagens en zijn er minder Aziaten aanwezig door de pandemie, maar desalniettemin trekken we ook nu de aandacht en leggen een batterij smartphones het moment vast waarop ik instap.

Eens de deur naar boven is opengeklapt verloopt de instap vlot door de afwezigheid van het dak. De stoelen zijn vervaardigd uit een materiaal dat McLaren als revolutionair bestempeld: Ultrafabrics. Dit lijkt op leder maar het is veel minder gevoelig aan warmte, koude en vochtigheid.

Een andere vernieuwing: de bediening van de rijmodi (instellingen van motor-versnellingsbak en ophanging) gebeurt nu met de vingertoppen, zonder dat je het stuur moet loslaten. Deze vernieuwing duikt trouwens ook op bij de gloednieuwe Artura.

Alvorens ik me naar het hinterland van Nice begeef, heb ik toch nog een vraag voor de lui van McLaren: waarvoor dient die veel te laag geplaatste achteruitkijkspiegel, in godsnaam? “Verplicht in de Verenigde Staten, en dit model is vooral voor die markt bestemd.” Crazy, die yankees! Het is trouwens geen verrassing dat dit exemplaar met zijn goud-witte koetswerklak de oceaan zal oversteken. Dit is een verwijzing naar de McLaren-Elva die ooit door Elvis Presley werd bestuurd in de film Spinout uit 1966. Geen paniek, hoor, niet alle Elva’s hebben deze opzichtige livrei, want elke van de 149 kopers mag zijn wagen personaliseren naar eigen smaak en wensen. Noteer ook dat er oorspronkelijk 399 exemplaren waren voorzien, maar wellicht temperde de crisis de verwachtingen. Wie al een Elva heeft besteld, moet zich geen zorgen maken: het kleinood wordt er alleen maar exclusiever door. En aangezien de kans groot is dat dit de ultieme McLaren met enkel een verbrandingsmotor blijft, kan zijn waarde alleen maar stijgen. De prijs van 1,7 miljoen euro zou dus wel eens een goede investering kunnen zijn!

Makkelijk

Een beetje verrassend laat deze hyper-exclusieve bolide zich zeer vlot in het stadsverkeer rijden. Uiteraard is de zichtbaarheid perfect (behalve naar achter), kan je de contouren makkelijk inschatten ondanks die aanzienlijke afmetingen en ronkt de V8 heerlijk zonder storend te zijn. En ook de versnellingsbak schakelt zijdezacht bij een gezapig tempo. Het enige waarvoor je moet opletten zijn de reacties van de andere automobilisten. Zelfs in Monaco, waar de bewoners nochtans normaal hun hoofd niet omdraaien voor een exclusieve auto, trok deze open tweezitter van McLaren alle aandacht! Aangezien ik niet graag in de spots sta, verschool ik me verlegen achter mijn zonnebril, die in samenwerking met het Amerikaanse leger werd ontwikkeld en samen met de Elva wordt geleverd. Op naar de bergen!

Verbazend handelbaar

815 pk voor 1.148 kilogram… Nooit voorheen had ik zo’n wagen bestemd voor de openbare weg bestuurd. Ik verwachtte dus een moeilijk te temmen wild beest, zeker omdat alle vermogen naar de achterwielen gaat. Maar dat viel best mee! Uiteraard ging het goed vooruit. Uiteraard moet je helder van geest blijven, zeker op de smalle, drukke en slingerende wegen.

Maar in alle eerlijkheid: de Elva is helemaal geen wild best. Deze wagen is totaal niet te vergelijken met een Lamborghini V12, bijvoorbeeld, waarmee het heel lastig rijden is in het verkeer. Dit is in grote mate te danken aan het zeer lineaire karakter van de V8 bi-turbo, die bijna geleidelijk doortrekt van 1.000 tot 8.000 tr/min en een relatief gedempte sound voor zijn klasse produceert. Hetzelfde geldt voor de versnellingsbak die perfect, haast onmerkbaar werk levert. De kers op de taart wordt geleverd door de befaamde ophanging van McLaren die als geen ander efficiëntie en comfort met elkaar weet te verzoenen.

Het klinkt paradoxaal, maar dit racemonster is helemaal niet moeilijk te besturen. Ik moet toegeven dat ik rekening houdend met de omstandigheden en de prijs van dit model het niet verstandig achtte het ESP uit te schakelen. Op sommige momenten had ik daar wel echt zin in, omdat de tussenkomst soms wat frustrerend werkt bij het uitkomen van de bochten aangezien daar het volle vermogen wordt beteugeld.

Bij het aansnijden van de bochten is het onderstel dan weer verduiveld efficiënt! Daarbij laat de afwezigheid van de voorruit toe de snuit van de auto exact te plaatsen waar je het wil, zodat je het gevoel krijgt dat je de Elva bij elke snelheid kan heensturen in de richting die jij wil. Ook het stuurgevoel is perfect: het stuurwiel geeft exact door wat er zich onder de voorwielen afspeelt. Het is scherp, precies, maar niet te direct. Verder zijn eveneens de remmen buitengewoon krachtig en standvastig, wat uiteraard geen verrassing is gezien het gewicht van deze bolide. En ondanks het feit dat ze koolstof-ceramisch zijn, zijn ze zeer goed doseerbaar.

Helm aangewezen

Een ding is jammer: dat de AAMS windspoiler niet ontplooid kan worden in de “Track” modus met een beperkt ingrijpen van het ESP. Want zonder deze bescherming tegen de rijwind is rijden in de McLaren Elva echt vermoeiend. Het waait zo erg rond je hoofd dat je boven de 60 km/u zelfs de motor niet meer hoort!

Hiermee bevestig ik de efficiëntie van de AAMS, want zonder is deze auto haast onbruikbaar. Wat echter niet betekent dat het probleem hiermee volledig is opgelost. Ook op de autosnelweg worden ritten boven 130 km/u snel vermoeiend. Daarom is het aangenamer te cruisen tegen 110 km/u om hinderlijke turbulenties te vermijden.

Misschien had ik inderdaad beter de helm aanvaard die McLaren me voor de testrit aanbood, en had ik zo een ander oordeel gevormd. Desalniettemin is het zeker een aanrader een ritje met de Elva te maken, als je ooit de kans krijgt. Je weet maar nooit!

Conclusie

De Elva is een uiterst exclusieve bolide. Opwindend en vreselijk snel, maar tegelijk uitstekend geschikt voor een partijtje cruisen, waarbij de inzittenden optimaal kunnen genieten van rijden in (volledig) open lucht!