Microcars zijn een oud verhaal in de autosector. Inderdaad, de constructeurs hebben al vaak geprobeerd dit idee van een piepkleine auto te lanceren, die wendbaarder is in de stad, minder omvangrijk en uiteraard ook goedkoper in aanschaf is. Herinner bijvoorbeeld de Isetta, die in 1955 door BMW werd gelanceerd en de fabrikant van een faillissement redde in een crisisperiode, omdat de Duitsers na de oorlog geen geld meer hadden om klassieke auto’s te kopen. Hierin was de Isetta het gepaste antwoord op een penibele financiële situatie. Net zoals de fiscaal gestimuleerde microcars in Japan, waar andere auto’s die in de stad circuleren zwaar belast worden. Tot slot deed dichter bij ons Smart 20 jaar geleden een poging in deze niche met een bescheiden succes, net als de Renault Twingo of de originele Toyota IQ, die wellicht geen opvolgers zullen krijgen.
Vanwaar deze afkeer van de fabrikanten? Simpelweg omdat deze compactere modellen over het algemeen minder winstgevend zijn. En met de economische cycli en de terugkeer van de koopkracht gaan de consumenten zich telkens opnieuw afkeren van deze kleine voertuigen om weer grotere, zwaardere en duurdere modellen aan te kopen.
Terug bij af?
De komst van de nieuwe elektrische Microlino en andere microcars op de Belgische (en Europese) markt roept dan ook vragen op. Is hun komst te wijten zijn aan de crisis die de wereldeconomie treft? Dat is waarschijnlijk iets te snel door de bocht, omdat de ontwikkeling van een auto, vooral van dit kaliber, meer dan twee of drie jaar duurt, vooral omdat de veiligheid een uitdaging blijft.
Advertentie – lees hieronder verder
Dat gezegd hebbende, zullen de fabrikanten ook de sterke concurrentie van nieuwe voertuigen voor zachte mobiliteit gemerkt hebben. En in deze context bestaat er zeker een niche voor tussenliggende voertuigen die minder omvangrijk zijn en voornamelijk bedoeld zijn voor stedelingen. Deze wagens zijn ontworpen in een poging de wetgeving te omzeilen die geleidelijk strenger wordt, zowel wat de emissies als de toegang tot de steden betreft. Worden de Renault Twizzy en de Citroën AMI dan niet als vierwielers beschouwd? In feite zijn ze best handig, vooral omdat deze vervoermiddelen vaak comfortabeler zijn dan scooters (weersomstandigheden) of steps (ruimte, koffer, enz.).
Stadsverkeer en leveringen
De revival van de Isetta komt dan ook op het juiste moment. En dit is niet de enige in deze niche. Ook Spanje heeft een fabrikant van elektrische scooters, Silence, die ook net zijn eerste elektrische microcar met verwijderbare batterijen heeft gelanceerd. Dan is er nog een Italiaanse creatie: de 100% elektrisch XEV Yoyo, met een aangekondigd rijbereik van 150 km en een topsnelheid van 80 km/u. Het doelpubliek? Zowel stedelingen als pakjesbezorgers die steeds meer moeite hebben om zich in de grote steden te verplaatsen. En trouwens hebben we het hier niet over auto’s die je mag besturen zonder rijbewijs, die eveneens overschakelen op een elektrische aandrijving, en die ondanks wat we denken ook steeds meer succes hebben, vooral onder jongeren.
In de huidige context tonen de constructeurs hun vindingrijkheid om nieuwe mobiliteitsconcepten te verkopen, die zullen concurreren met het steeds groter aantal alternatieven en ook de traditionele autoverkoop vervangen. Dit betekent niet dat microcars hét antwoord zijn op de crisis. Anderzijds maken ze deel uit van een evolutie van de mobiliteit die in toenemende mate een mix van oplossingen moet bieden. Elk van hen zal dus zijn kans krijgen in een wereld die steeds sneller verandert, steeds met de budgettaire beperkingen waarmee de consumenten worden geconfronteerd.
Op zoek naar een auto? Zoek, vind en koop het beste model op Gocar.be
