Schattig! Het ronde gezicht van de Microlino doet denken aan een groot paasei, geflankeerd door twee achteruitkijkspiegels waarin ook de koplampen zijn verwerkt. De kleine wieltjes maken hem extra aandoenlijk. Hoewel de gelijkenissen treffend zijn, verschilt de Microlino wel degelijk van de BMW Isetta uit de ‘50, het toenmalige redder van het Duitse merk waarop hij overduidelijk is geïnspireerd. Een moderne auto zijnde, moest de Microlino natuurlijk voldoen aan de huidige veiligheidsnormen. Vandaar bijvoorbeeld de lichtstrip die over de gehele breedte van de achterzijde loopt. Dat designkenmerk is weliswaar minder mooi dan de kleine lampjes van het prototype dat een paar jaar geleden werd gepresenteerd, maar de verlichting ging er wel door op vooruit en dat kan je moeilijk een luxe noemen (zeker gezien het verschil in grootte tussen de Microlino en een normale auto).

Om het met cijfers te zeggen: dit bakje is amper 2,44 m lang, 1,47 m breed en 1,50 m hoog. Bovendien is hij verderlicht: 496 tot 530 kg, afhankelijk van de gekozen accu. Je snapt dat de wetgever dit model niet als een echte auto beschouwt. Toch heb je een B-rijbewijs nodig om hem te besturen, al is het maar omdat de topsnelheid 90 km/u bedraagt.

Voorzichtig instappen

Aan boord van een Microlino kruipen, is geen al te eenvoudig opdracht. Een handgreep? Niet aanwezig. Het enige portier openen, lukt enkel via een drukknop dewelke zich onder de linkerspiegel bevindt (links als je oog in oog met de Microlino staat). Aangezien zijn stuurkolom vast zit en dus niet aan de deur is bevestigd, is dat een obstakel dat je moet overwinnen.

Advertentie – lees hieronder verder

Concreet moet je in de wagen stappen, je vervolgens omdraaien en dan letterlijk in de stoel glijden terwijl het stuur ontwijkt. Oefening baart kunst, al horen we sommige potentiële klanten nu al vloeken. De ervaring heeft ons tijdens de testperiode geleerd dat je het manoeuvre verschillende keren moet herhalen alvorens een entree te kunnen maken die je je waardigheid niet doet verliezen. Gelukkig moet de passagier minder moeite doen. Die hoeft immers minder te ‘wringen’ om plaats te kunnen nemen.

Eens aan boord, is het een kwestie van simpelweg een leren handvat beet te nemen en de deur te sluiten. Het eindresultaat: je zit in een cocon (letterlijk en figuurlijk) die niet zo klein is gedacht.

De stand van zaken

De rijpositie is een beetje vreemd, want je zit tegen de linkerkant van de cabine gedrukt, terwijl de pedalen en het stuurwiel iets naar rechts zijn verschoven. Kortom, je zit een beetje scheef. Wie met twee personen reist, kiest maar beter een passagier uit niet niet zwaarlijvig is want de ruimte op de stoelen is echt wel beperkt. Vergelijk ze met exemplaren van een metrostel. Langer zijn dan 1,80 m is trouwens ook te vermijden.

Voor de bestuurder (achter het stuur) wordt het instrumentenpaneel gevomrd door een scherm. Op de grote balk die dienst doet als binnendeurgreep, bevindt zich een kleiner, horizontaal gepositioneerd diplay dat bepaalde functies van de auto weergeeft. Denk aan een blazer met 3 snelheden, de verwarming (doeltreffend maar erg ‘aan/uit’), de cabineverlichting, de achterruitontdooiing enzovoort. Als je naar muziek wilt luisteren, dan doe je dat via bluetooth-speaker in een van de twee zijbergruimten. Eerlijk is eerlijk: die hardware volstaat.

Moet je ten slotte je smartphone opladen, dan lukt dan dankzij een van de twee USB-aansluitingen. Als kers op de taart is er een kleine achterklep die uitkomt in een bagageruimte van 230 liter, groot genoeg om naar de supermarkt te trekken.

Vereiste aanpassing

Om de Microlino te starten, moet je de sleutel in de cilinder draaien, de remhendel links lossen en de ronde versnellingspook (ook links) draaien. Na de eerste meters wordt meteen duidelijk dat geluidsisolatie niet het sterkste punt van de Microlino is, want de 17 pk en 89 Nm sterke motor ‘zingt’ behoorlijk luid.

Koper kunnen trouwens kiezen tussen een batterij van 6 kWh (91 km actieradius), 10,5 kWh (177 km) of 14 kWh (230 km). Deze accupakketten hebben respectievelijk 4, 3 en 4 uur nodig om te worden opgeladen via een standaard stopcontact. De Pioneer-versie die wij aan de tand hebben gevoeld, is uitgerust met de ‘medium’ accu.

Dankzij het lage gewicht is de acceleratie niet onaardig (let wel, we hadden geen bijzitter mee) en kan hij het normale verkeerstempo aan. Zijn microscopische afmetingen zijn bovendien ideaal voor de drukke straten van onze hoofdstad, waar we de testrit ondernomen hebben. Aanpassen, is het natuurlijk wel want de Microlino rijdt niet zoals een gewone personenauto.

In de mix

Zoals we net zeiden, is de Microlino geen rasechte auto. Eigenlijk moet je dit model omschrijven als een mobiliteitsobject, een beetje een mix tussen een scooter en een traditionele wagen. Rijden, doet hij een beetje zoals een Mini van de eerste generatie (die tussen 1959 en 2000 werd gebouwd).

De niet-ondersteunde besturing is ultradirect, de wielen zijn ongeveer even groot als die van je kruiwagen en de vering is… nogal kort. Het kan dus best zijn dat, of toch op de geplaveide straten van Brussel, je ruggengraat op de proef wordt gesteld. Gelukkig maken de levendigheid en het ‘vintage’ gevoel veel goed en komt er effectief rijplezier aan te pas, zeker met het canvas dak open.

Om de relevantie van het concept te begrijpen, is er niets beter dan de hoofdstad te doorkruisen en geconfronteerd te worden met het nieuwe (en redelijk krankzinnige) circulatieplan dat ‘Good Move’ werd gedoopt. De mircocar slingert in en uit het verkeer, parkeert in muizengaten (je zou zelfs in de verleiding komen om te proberen loodrecht op het trottoir te parkeren, wat de politie niet schijnt te waarderen) en draait bijna rond zijn eigen as.

Begrepen?

Na meer dan twee uur in het Brusselse verkeer te hebben doorgebracht, is het oordeel duidelijk: de Microlino is een echt plezier om mee te rijden. Dat plezier is zowel op de chauffeur als op diens passagier van toepassing. En laat ons de vele voorbijgangers en andere weggebruikers niet vergeten, want het is lang geleden dat we op zoveel goedkeurende blikken, glimlachen en opgestoken duimen getrakteerd werden.

Bij zowat elke stop moesten we vragen beantwoorden. Werkelijk iedereen die de de Microlino in het vizier kreeg, toonde interesse in het ‘ding’. Je hebt het begrepen, deze auto (die er geen is) laat werkelijk niemand onverschillig.

Het spreekt voor zich dat de Microlino ontworpen is voor stadsbewoners die een alternatief zoeken voor het onbetrouwbare openbaar vervoer alsook voor tweewielers. Zelfstandigen kunnen hem op hun beurt gebruiken om hun imago te versterken. Veel potentieel dus, en dat is D’Ieteren niet ontgaan. Het grote Belgische bedrijf, vooral bekend als invoerder van modellen van de VW-groep, importeert de ‘Micro’ in België, met de eerste leveringen op de planning van begin volgend jaar.

Loop je warm? Weet dan dat de Microlino niet bepaald goedkoop is met zijn vanafprijs van 14.990 euro. Prijzen kunnen zelfs oplopen tot maar liefst 20.990 euro (het tarief van onze testwagen). Ondanks dit redelijk heftige bedrag lijken kopers niet ontmoedigd, want er werden wereldwijd al 20.000 bestellingen genoteerd.

Conclusie

Ja, de schattige Microlino is duur. En ja, hij heeft heel wat gebreken, te beginnen met zijn enkele grote deur die een probleem kan vormen wanneer hij te dicht bij een andere auto geparkeerd staat. Toch zijn we van dit Zwitserse vierwielertje gaan houden. Hij is immers uniek, leuk om mee te rijden en goed voor je humeur (en dat van anderen). Bovendien gaat het om een praktisch vervoermiddel (in de stad) en biedt hij meer comfort dan een tweewieler. Weet echter dat hij, ondanks zijn maximumsnelheid van 90 km/u, niet op de snelweg mag.