Toen ik mijn e-mails doornam tijdens mijn zomervakantie, verwachtte ik alles behalve dat woord in de titels te lezen: Bugatti. De uitnodiging van Bugatti Brussels sprak vooral over een bezoek aan de fabriek en de historische site van het merk. Wat op zich al iets is om niet te missen voor een zichzelf respecterende liefhebber.
Tussen de lijnen verstond ik dat er ook een mogelijkheid was om een auto te besturen. Dus wat dacht je dat ik zei toen de baas me aanbood om op deze uitnodiging in te gaan?
Advertentie – lees hieronder verder
Lid van de club
Ik kon natuurlijk de gelegenheid niet laten voorbijgaan om toe te treden tot de zeer exclusieve club van wie al in een moderne Bugatti heeft gereden. Ik wilde zeker de kans niet missen om “Bugatti” op mijn CV te zetten. Maar ik zal eerlijk zijn: het was alleen daarvoor. Wilde ik een Bugatti testen? Was ik helemaal opgewonden met dit vooruitzicht? Niet echt. En wel hierom…
Vooral bling-bling…
Sinds de overname van het merk door de VW Groep, sinds de presentatie van de Veyron, de eerste Bugatti van het Duitse tijdperk, keek ik met enige verbijstering naar het merk. En zelfs met wat minachting. Ik las: een W16 motor van 8 liter, meer dan 1.000 pk, meer dan 400 km/u als topsnelheid … en meer dan 1 miljoen euro! Auto’s van meer dan een miljoen zijn nu bijna alledaags (buiten oldtimers), in 2005 was dat nog nieuw.
Toen ik deze reeks superlatieven las, dacht ik dat de Bugatti zowel het onanistische delirium van een oude megalomaan (Ferdinand Piëch in dit geval) was, als een bling-bling marketingactie bedoeld om het geld af te truggelen van overbetaalde voetballers, realitysoap-sterren (zoals Kim K.), verzamelaars-speculanten zonder echte passie, en al wie graag met zijn rijkdom uitpakt.
Kortom, een Bugatti was volgens mij dus allesbehalve een echte, pure sportwagen, zoals zijn voorouders. Hoe kon hij bovendien met zijn 2 ton en ondanks zijn 1.000 paarden de wendbaarheid van een Ferrari of een Porsche voorleggen? Door nog verder in die richting te gaan (1.500pk en zo’n 3 miljoen euro) had de Chiron sowieso niets om mijn perceptie te veranderen.
Dus nee, ik was niet echt enthousiast. In het beste geval zou ik een auto ontdekken die uiteraard heel efficiënt was, maar met een gefilterd gevoel van een grote GT. Maar je weet wat ze zeggen: fouten maken is menselijk. En ik ben zeer menselijk, als een echte kerel!
Tot de dag dat…
Tijd voor een filosofisch moment. Aan het begin van mijn carrière was er een collega die ik niet goed kon plaatsen. Ik weet niet waarom. Zijn hoofd, zijn houding… En het was duidelijk wederzijds. Tot we op een goede dag tijdens een proefrit “gedwongen” werden om enkele uren naast elkaar in een auto door te brengen. Toen hebben we echt gepraat. Die dag werd één van mijn mooiste en sterkste vriendschappen geboren. Oordelen zonder iemand echt te kennen, is precies wat ik deed met de Bugatti. En dus hebben we “gepraat”…
Als ik het stuur van de auto neem, zit ik vol vooroordelen, maar ik houd me in. Want als je op het punt staat om een auto van 1.500 pk te besturen die 3,1 miljoen euro waard is, exclusief opties en belastingen, ben je uiteraard een beetje geïntimideerd. Vooral omdat het om de Chiron Pur Sport gaat, die bekend staat als radicaler, responsiever, “een beetje als een 911 GT3″. Oeps. Bovendien motregent het tijdens mijn rit over het platteland van de Elzas, wat de wegen er vettig en glad maakt. Nogmaals oeps. En vooral omdat mijn passagier de “hoofdtestrijder” van Bugatti is: Andy Wallace, viervoudig winnaar van de 24 Uur van Le Mans, en de laatste persoon voor wie ik me hier belachelijk wil maken. Nog eens oeps. Maar goed, rijden maar…
Totaal ondersteboven
De eerste verrassing is er nog voor de motor draait. Zelfs stilstaand straalt de Chiron Pur Sport al iets puurs uit. Hij geeft helemaal niet het gevoel een decadente GT te zijn!
Natuurlijk is hij luxueus. Er is overal leer en alcantara, ook carbon. Maar het interieur is relatief kaal, en het is vooral een kwestie van fysiek contact. Alles is compact, “strak”. Je voelt meteen de precisie: het is een eerste emotie die de auto aan mij communiceert. De tweede emotie: de W16 komt tot leven. Het is onmogelijk om hierbij niet te glimlachen. Maar die smile wordt krampachtig als ik de eerste versnelling inleg. Tot hiertoe gaat alles goed: de Bugatti komt vlot in beweging, zonder enige brutaliteit bij het wegrijden of schakelen.
Bij de uitgang van het landgoed duiken we meteen in het verkeer, omdat de fabriek praktisch in de stad is gelegen. Een nieuwe verrassing: geen stress, geen angst. Eerst en vooral omdat ik al heb begrepen dat zelfs als ik me ergens moet “tussensmijten”, de Bugatti koel en onder controle zal blijven. En vooral omdat de zichtbaarheid vanachter het stuur uitzonderlijk goed is voor zo’n lage auto. Dat geeft vertrouwen. En dan het verkeer. Het gaat geweldig. De auto is handelbaar, ligt goed in de hand, en ook de afmetingen vallen mee. Ik denk niet meer aan die 3 miljoen euro. Handelbaar maar met karakter. Je voelt de weg door het stuur en door de stoel. En je voelt de auto door de precisie van de pedalen. Daar kom ik nog op terug.
Een nieuwe verrassing. Eerst een echte: zelfs op de slechte wegen, hoor je geen parasitair geluid, geen enkele piep. Dat mag wel voor die prijs zal je zeggen… Maar dit is de eerste keer dat ik zoiets meemaak in een auto die volledig van carbon is gemaakt. Dit is echt uitzonderlijk. De andere is een halve verrassing: hoewel je duidelijk de sportieve stijfheid van de ophanging kan voelen, blijft het comfort verzekerd op een niveau dat voldoende is om elke dag met de Bugatti te rijden. Maar dat is ook al het geval in de McLarens.
De stad ligt achter ons. Op naar de kleine wegen, de bochten, tijd voor het echte werk. Maar opgelet: 1.500 paarden, regen, glibberige wegen… Dus ja, ik ga ervoor, ik verhoog het tempo, maar zonder uit mijn comfortzone te treden. Net genoeg om te voelen wanneer de vooras begint te glijden. Net genoeg om op te merken dat het vermogen niet helemaal op de grond raakt wanneer ik me lanceer bij het uitkomen van de bocht.
Kortom, ik houd er een vlot tempo op na, maar zonder mezelf bang te maken. En ik vind mijn snelheid op deze kleine wegen volkomen redelijk. Dan kijk ik voor het eerst naar de snelheidsmeter. Oei… eigenlijk zou bij ik deze “redelijke” snelheid al mijn rijbewijs kunnen kwijtspelen… op de autosnelweg. Daarbij flip ik even volledig. Ik forceer de zaak niet eens. En als het een beetje schuift in een krappe bocht en de achteras wat aan het dansen gaat, zie ik in een flits: 150 KM/U!!!
Maar dat is niet het belangrijkste. Dat een Bugatti snel is en dat hij de baan houdt, is te verwachten. Wat mij echt verbaast is hoe makkelijk hij in de hand te houden en te controleren is. Hij is vreselijk wendbaar. Weegt hij echt 1.945 kg!? Ik zou eerder zeggen minder dan 1500 kg, dat gevoel heb je.
Nog een voorbeeld: het rempedaal. Ik heb nog nooit zo’n gevoel gehad. Nauwkeurig en communicatief vanaf de eerste millimeter druk. Het is maar een metafoor, maar het lijkt wel een zeer goede … fietsrem. Sensaties, emoties, plezier: ik ben er totaal ondersteboven van en ben zo blij mijn vooroordelen in te kunnen slikken! Maar de kers op de taart komt er nog aan…
Alles los
Tijdens de testrit bleef Wallace me steeds motiveren om nog wat harder te gaan. Hij leek meer teleurgesteld dan ik over de weersomstandigheden. Hij was ook degene die me aanzette om voluit te gaan als we een stuk snelweg namen. Daar gaf de kleine teller, die het aangewende vermogen weergeeft, 1.200 pk aan. En neen, je kan je niet voorstellen hoe stevig dat wel duwt.
Tegen het einde van de testrit, terwijl we op landwegen met rotondes zijn, een paar honderd meter voor we naar de fabriek terugkeren, gebeurt het opnieuw. Wallace wiebelt in zijn stoel, bekijkt het wegdek en zegt: “Hier! Het is droog. Ga je gang, draai terug, we gaan een paar keer heen en neer. Hopelijk zijn we helemaal alleen op de rechte lijn tussen de twee rotondes.”
Eeuuh, OK… Had ik al verteld dat Bugatti zo’n trots is in de regio van Molsheim dat de politie er een oogje dichtknijpt? Kortom, ik doe wat hij zegt. Eén rotonde, dan de tweede, dan weer terug, en we beginnen opnieuw. Wallace: “Nu de U-turn hier, er is niemand. Op de rotonde schakel je naar eerste. Maak je verder geen zorgen, de versnellingsbak schakelt daarna wel zelf. Zodra je de rotonde verlaat, net voor de rechte lijn, trap je het gaspedaal tot tegen de vloer. Maar echt, oké?”
Ik draai, ik draai, ik stuur rechtuit… Ik accelereer! Oooh f*ck…!!! Ik heb misschien wel wat ervaring met supercars, maar dat is een geheel ander universum. Een andere dimensie. Gedurende enkele seconden besef ik niet wat me overkomt. Ik ben extreem gefocust om gewoon rechtdoor te rijden. Het gekste is dat de wagen opmerkelijk rustig rechtuit bolt, ondanks de weinige “vochtige plekken” die er nog resten. Je voelt dat de vier wielen de kracht naar de grond overbrengen. Af en toe voel ik een slippertje voor een fractie van een seconde, ik voel het koetswerk een beetje uitbreken en dan weer onmiddellijk zijn traject hervatten.
Het gaat snel, heel snel. Hoe snel? Geen idee, ik was te gefocust om naar de snelheidsmeter te kijken. Ik denk dat ik 4 of 5 seconden “volgas” heb gereden. De tijd die de Chiron Pur Sport nodig heeft om van 0 tot… 200 km/u te spurten. Alleen was ik niet helemaal vanuit stilstand begonnen. Ik weet alleen dat we nu echt moeten remmen, want er staat een file aan de volgende rotonde. De laatste in deze file was een Renault Zoe, waarvan de bestuurder wellicht het koud zweet kreeg toen hij me in zijn spiegel als een kruisraket zag naderen en waarschijnlijk dacht dat ik hem finaal zou rammen. Dat dacht ik trouwens ook zelf. Grapje hoor.
De remmen zijn duidelijk op het geheel voorzien. Tijdens dit heftige remmanoeuvre waggelt de auto weer wat op de natte plekken. Maar niets angstaanjagends. Na deze oefening geeft de kleine vermogensmeter 1.504 pk aan! Als Wallace dit ziet, zegt hij: “Ja, het is ons gelukt! Goed gedaan, man! “, met een “high five” erbovenop. Al die tijd was hij perfect zen, vol vertrouwen in de mogelijkheden van de bolide… en blijkbaar ook in de mijne.
De remmen zijn duidelijk op het geheel voorzien. Tijdens dit heftige remmanoeuvre waggelt de auto weer wat op de natte plekken. Maar niets angstaanjagends. Na deze oefening geeft de kleine vermogensmeter 1.504 pk aan! Als Wallace dit ziet, zegt hij: “Ja, het is ons gelukt! Goed gedaan, man! “, met een “high five” erbovenop. Al die tijd was hij perfect zen, vol vertrouwen in de mogelijkheden van de bolide… en blijkbaar ook in de mijne.
Als ik naast het Château Bugatti parkeer en uitstap (of liever weer uit de auto oprijs), kwakkel ik wat op mijn benen. Zoals na een stevig nummertje dat je normaal met zijn tweeën uitvoert, als je begrijpt wat ik bedoel. De Bugatti Chiron Pur Sport waar ik niet veel van had verwacht, bleek de meest sensationele sportwagen te zijn die ik ooit heb gereden. Dit was mijn grootste automobiel orgasme (en ik weeg mijn woorden), dat zelfs de McLaren 675 LT overtreft die tot hiertoe toe deze titel had.
Daarna bedacht ik: “En nu, wat moet ik nu doen… om dat te herbeleven?” Ik zal nooit 3 miljoen euro bezitten en in het elektrificatietijdperk is deze auto zeker de laatste in zijn soort. Het besluit is wreed: ik zal dit NOOIT meer herbeleven…
Conclusie
Tussen de ongelooflijke technologie en de verbijsterende constructiekwaliteit, begrijpen we nu waarvoor elke euro wordt aangerekend in een Bugatti. Wat we niet begrijpen is dat zoveel eigenaars niet rijden met de wonderbaarlijkste sportwagen uit de geschiedenis. Wat een zonde…
Bugatti Chiron Pur Sport: technische fiche
Motor: W16, 4 turbo’s, benzine, 3.996cc ; 1.500pk bij 6.700tr/min ; 1.600Nm bij 2.000-6.000 tr/min.
Aandrijving: naar de vier wielen
Versnellingsbak: dubbele koppeling 7 verhoudingen
L/B/H (mm): 4.544/2.038/1.318
Leeggewicht (kg): 1.945
Koffervolume (l): 120
Tank (l): 100
0-100 km/u (sec.): 2,3
Prijs: 3.100.000 € BTWi
Vermogen: 1.500 pk
Topsnelheid: 350 km/u
Gem.verbruik: 22,5 l/100km
CO2: 572 g/km
Op zoek naar een auto? Zoek, vind en koop het beste model op Gocar.be
