Een Toyota GT86 is een auto die ik nét niet zelf zou kopen. Of misschien toch wel, maar dan zal er altijd een gemis blijven. Op één belangrijk aspect na heeft deze coupé namelijk alles wat ondergetekende in een auto zoekt. Hij is niet te groot, niet te klein, licht, wendbaar en uitermate plezierig. En toch ontbreekt er iets…
Toen de GT86 in 2012 op de markt kwam als bijna-identieke tweelingbroer van de Subaru BRZ, was zowat de enige échte kritiek dat de krachtbron niet kon inspireren. Een understatement. De atmosferische viercilinder boxermotor van Subaru-origine bleek een serieuze leegte in de lagere en zelfs middelste toerentallen te bezitten, met als gevolg dat de agressief uitziende Japanner niet bepaald een acceleratiekampioen kon worden genoemd.
Onder het mes
Intussen zijn er tal van speciale series van verschenen, ook bij Subaru, maar aan de 2-litermotor werd nooit grondig geraakt. En nu het model een facelift achter de rug heeft, is dat jammer genoeg niet anders. Toyota monteert wel een dikkere stabilisatorstang en andere dempers en veren voor een (nog) beter rijgedrag, maar op meer koppel of vermogen hoef je dus niet te hopen.
Wat die facelift nog heeft opgeleverd? Vooral cosmetische ingrepen uiteraard, met als grootste blikvanger nieuwe led-achterlichten die hun grote Johnny-gehalte eindelijk kwijt zijn. Noteer ook een minieme uitbreiding van de veiligheidsuitrusting en enkele geslaagde aanpassingen binnenin, zoals een kleiner stuurwiel dat zowaar nog beter in de hand ligt dan dat uit het pre-faceliftmodel. En dat was al top…
Maar rijdt hij ook anders?
Niet echt. Afgezien van het feit dat ik de manuele versie altijd zou verkiezen boven deze automaat met schakelpeddels – die het soms gewoon vertikt om te luisteren en al zeker met volgas – stuurt deze kleine coupé nog steeds messcherp, is de plezierfactor immens, de ESP zo ingesteld dat je veilig kan 'spelen' en de interactie tussen mens en machine fantastisch. Het gevoel van controle is er zelfs nog een beetje op vooruitgegaan en als ik goed ben, klinkt de GT86 anno 2017 ook beter. Maar dat gemis waar ik het eerder over had, is dus gebleven. Beneden 6.000 toeren per minuut gebeurt er bitter weinig en een er vaart in willen krijgen, staat gelijk aan veel aandacht trekken van omstaanders. En dan nog ga je er niet als een speer vandoor, wel integendeel. Nul naar honderd? 7,6 seconden en zelfs 8,2 seconden met de automaat. Da's bijna even traag als een VW Golf 1.5-liter turbobenzine met maar 150 pk in stal…
Nu vraag je je misschien af waarom er dan geen turboversie van de GT86 bestaat. Daar zijn namelijk wel degelijk redenen voor. De installatie van een turbo en alles wat erbij hoort, zou de prijs en het gewicht van een dit model de hoogte induwen en dat is in strijd met het gedachtegoed dat Toyota met deze coupé wil uitstralen. Tja. Daarnaast claimen de Japanners dat een turbo de ideale balans en het lage zwaartepunt zou verstoren. En laar dat nu net de belangrijkste kenmerken van deze speelvogel zijn.
Conclusie
Wat Toyota ook beweert, de GT86 mist koppel. Een kleine sportcoupé die tot zoveel in staat is en 200 pk naast zijn naam zet, hoort sneller te gaan. Punt.
