Item: Portofino
Rating: 8
Author: Laurent Zilli

Ik heb hier al heel wat artikels geschreven, en ik herhaal het: zelfs na meer dan 20 jaar zowat alles te hebben getest, kan je nog steeds nieuwe emoties ontdekken. Je zal zeggen dat het makkelijk is om emotioneel te worden als je achter het stuur van een Ferrari kruipt. Dat klopt. Maar wat de Portofino M bij mij opwekte, gebeurde niet in de Roma bijna een jaar eerder. Misschien speelde de context een rol. Ik maakte kennis met de Roma in zijn omgeving, terwijl de Portofino M de allereerste Ferrari was die ik thuis mocht testen, op “mijn” wegen. 24 uur lang maakte hij deel uit van mijn wereld. En eigenlijk verandert dat de hele ervaring…

M van…

Sorry, voor de onbeleefdheid, maar ik was vergeten jullie mijn gezel voor te stellen waar we het vandaag over gaan hebben. Dit is de Ferrari Portofino M, met een M voor “modificata” (moet ik dat echt vertalen?), een hele mooie manier om “facelift” te zeggen. Het instapmodel van Ferrari is inderdaad halfweg zijn levenscyclus en genoot van enkele evoluties die de afgelopen jaren door de ingenieurs van Maranello zijn ontwikkeld. Voornamelijk ingenieurs, want op esthetisch vlak zijn alleen de voorbumper en de diffusor licht hertekend. Was het eigenlijk nodig om aan deze prachtige wulpse rondingen te raken?

Bijna niets werd door de ingenieurs over het hoofd gezien. De motor is bijvoorbeeld de recentste evolutie van de V8 3.8, die in de Roma zijn debuut maakte. Van 600 pk bij 7.500 toeren gaat de Portofino zo naar 620 ‘cavalli’ die beschikbaar zijn van 5.750 tot 7.500 toeren. Wat het koppel betreft, dat blijft op 760 Nm, maar het bereik ruimer van 3.000 tot 5.750 toeren, tegenover 3.000 tot 5.500 voorheen. Deze cijfers leren ons dat de acceleraties continue en zelfs vrijwel oneindig doorgaan. Die versnellingen zullen bovendien heftiger zijn, omdat een van de kenmerken van deze motor zijn reactiesnelheid bij elke toerental is en het feit dat de responstijd van de turbo volledig werd geëlimineerd.

Advertentie – lees hieronder verder

Dan de transmissie. De oude 7-trapsautomaat werd vervangen door een nieuw exemplaar met 8 verhoudingen en een dubbele koppeling, dat al opdook op de Roma, die hem zelf had geërfd van de SF90. Natuurlijk werden de verhoudingen aangepast aan het karakter van een GT in plaats van een ultra-sportief model. Tot slot de dynamiek. Ferrari kondigt aan dat de systemen van de Portofino M opnieuw werden bekeken om de auto een opwindender rijgedrag te bezorgen, zonder in te boeten op het comfort en de zachtheid die er een GT van maken. Kortom, een Ferrari om elke dag mee te rijden. En dat is om nog beter te kunnen genieten van het dynamisch potentieel dat met een extra positie aan de Manettino werd bekomen. Eigenlijk zijn het er twee. Voorheen bood de Portofino de standen Comfort, Sport en ESP OFF. Tegenwoordig is er ook een WET-stand voor regenachtige dagen en een RACE-stand beschikbaar. Deze laatste is de meest dynamische modus van de Portofino, waarbij de hulpsystemen de reacties van de auto benadrukken en zo heel wat ruimte voor plezier laten, maar toch discreet een oogje in het zeil houden. De Portofino M is dus een GT die steeds klaar is om voorzichtig zijn tanden te laten zien.

Zonder angst

Ik ga hier geen onzin verkondigen: aangezien ik niet met de originele Portofino heb gereden, kan ik niet vertellen in welke mate de aanpassingen die de M krijgt echt voor verandering zorgen. Wat ik wel kan zeggen is dat deze versie mijn Ferrari-dromen vervult die ik al sinds mijn 8e koester. Ten eerste klinkt hij zoals een Ferrari moet klinken wanneer je op de startknop drukt. Vervolgens beweegt hij zich stijlvol en elegant in de stad, waar hij enkel de aandacht trekt door zijn schoonheid en niet door de vulgaire decibels. Hij is zacht, handelbaar, comfortabel, maar nog steeds is de ziel van een volbloed aanwezig. Hier kan ik wel met iets vergelijken: in deze omstandigheden is de Portofino M misschien iets minder speciaal dan de Roma, die Ferrari overduidelijk sportief wilde maken en daardoor voortdurend alle blikken naar zich toetrekt.

De versnellingsbak is boterzacht; de afmetingen van de auto zorgen voor geen problemen… Kortom, na een paar minuten voel je je perfect op je gemak in dit kunstwerk, dat daardoor prima geschikt is voor dagelijks gebruik, zonder angst om zijn koetswerk te beschadigen, en vooral zonder angst om voor een patser door te gaan.

Op de snelweg gaat de rust verder. Wanneer je gezapig cruist met het dak toe, heerst er aan boord een stilte die zeker niet totaal, maar wel onverwacht is. Jammer, vind je niet? Of eigenlijk toch niet. Omdat we niet altijd het trompetgeschal in onze oren willen hebben. Daarom is het handig dat de uitlaat van de Portofino M is uitgerust met intelligente kleppen die je bedoelingen en verlangens begrijpen. Een gasstootje of een snelle inhaalactie? Dan gaan de kleppen open en laat de V8 luid van zich horen. Fantastisch!

En natuurlijk valt op een kronkelende landweg het laatste stukje van de puzzel op zijn plaats. Ook hier voel je dat de Portofino M minder communicatief is dan de Roma. Dat merk je aan de besturing, aan het chassis, en vooral aan de remmen. Ze werden verbeterd in vergelijking met de Portofino, maar ze zijn wel minder nauwkeurig te doseren dan die van de Roma. Is dat erg? Neen, tenminste niet voor mij. Want de Portofino M blijft natuurlijk leuk om bochten mee te pikken en om op elk recht stuk weg te katapulteren. Hoezeer de motor en transmissie zachtmoedig zijn in de stad, worden ze heel viriel bij actief rijden, maar steeds zonder overdreven brutaliteit. En dus zowel op het platteland als in de stad boezemt de Portofino M je nooit angst in.

Mijn droomwagen

Met de Portofino M ontdekte ik de Ferrari waar ik al van droomde sinds ik klein was. Een Ferrari die eerder afstamt van de wagens waarmee de sterren van de jaren 60 aan de Franse Rivièra rondreden dan van de bolides die in Le Mans wonnen. Een Ferrari Dolce Vita, die de perfecte mix van intensiteit en rijplezier in het kwadraat biedt. En zo zie je maar dat ik een eenvoudige smaak heb: “mijn” Ferrari is de goedkoopste in het gamma! En zo komen we weer bij de titel van dit artikel. Toen ik na een dag rijden, samen met mijn gezin in de zetel voor de televisie zat, moest ik nog aan hem denken … aan de auto. En ik mis hem nog steeds. Dat was mij nog nooit eerder overkomen…

Conclusie

De Portofino M is niet de sportiefste Ferrari, wat in de ogen van sommigen misschien een afknapper is. Voor mensen zoals ik is hij echter de vrijwel ideale definitie van de moderne Ferrari!