Oldschool: niet altijd cool
Spijtig genoeg gaat er wel een deeltje van die glans verloren wanneer je echt dichtbij gaat kijken. Een slecht weggewerkt kabeltje hier en daar, een wel erg simplistische, zwart plastic nummerplaathouder en een enorm rudimentair dashboard staan in contrast met m’n eerste indruk. Vooral dat laatste zou me in de loop van de dag af en toe irriteren, aangezien je enkel beschikt over een grote analoge kilometerteller en een erg kleine digitale toerenteller met versnellingsindicator. Wil je de tripmeters of tijd checken, dan moet je op een klein knopje aan de klok duwen. Ik begrijp wel dat de Harley-ontwerpers dit zullen afdoen als ‘oldschool’, al had een iets handigere, uitgebreidere of simpelweg mooiere cockpit wel gemogen. Je kijkt er tenslotte de hele tijd op.

Lees ook : TEST Harley-Davidson Touring-Range: geduld is een schone deugd

“Meer grondspeling creëren is één zaak, een comfortabele rijhouding iets anders.”

Met een druk op de startknop begint de V-twin lekker te ronken. De voorrijder vertrekt en zodra ik de koppeling laat opkomen, zijn we weg. Of toch bijna. Want terwijl het stuur erg natuurlijk in de hand ligt en het zadel goed aanvoelt, staan de voetsteunen allesbehalve waar je ze zou verwachten. Ik moet m’n knieën bijzonder hoog optrekken en m’n voeten heel erg wijd plaatsen vooraleer ik deftig op de motor zit. Na amper tweehonderd meter vraag ik me af of dit wel goed komt. Meer grondspeling creëren is één zaak, een comfortabele rijhouding iets anders. Daar komt nog bij dat de dat de achterkant snaarstrak –of toch zeker naar Harleynormen – is afgeveerd, en dan begin ik me af te vragen welke fabriekstestpiloten dit ding ooit hebben goedgekeurd. Zeker op de paar kasseistroken die we op onze route tegenkomen is het rijcomfort zoek.

De liefde op het eerste zicht is dus snel over, al groeit de interesse opnieuw zodra we wat bochtig asfalt voor de wielen krijgen. Met z’n kleine 70pk en 65 Nm koppel trekt de kleine Rod goed op bij het uitkomen van de bocht en vooral tussen de 4.000 en 6.000 toeren is de 750cc V-twin best sterk. De toerenteller loopt door tot de 9.000 toeren – goed voor zo’n 130 km/u in 3^de – en ook bovenin zit er best nog wat power. Redelijk on-Harley om ook hoogtoerig te kunnen doorperen, maar mij hoor je zeker niet klagen. Wie wil, kan tenslotte ook zonder bokken of tegenpruttelen op de koppelgolf cruisen onder de 3.000 toeren.

Advertentie – lees hieronder verder

“De verwarring over de zithouding, maakt na een tijdje plaats voor de verrassing over het feit dat je met dit ding écht hard kan rijden. Is het nog wel een Harley?”

De trekkracht wordt ruim geëvenaard door de nieuwe 300mm remschijven in het voorwiel. Veel initiële bijtkracht is er niet, al remmen ze snoeihard zodra je het remhendel wat harder dichtknijpt. Beginners hoeven niet te vrezen dat ze zich bij het eerste paniekmomentje onderuitremmen, al geniet ik ervan om erg laat de bocht in te remmen – al dan niet met een voetsteuntje dat over het asfalt schraapt. Om de boel dan een beetje te stabiliseren pak je de achterrem er best nog eventjes bij, want op de limiet voel je dat het frame lichtjes begint te flexen. Echt storend is het nooit, zolang je maar niet te bruut terugschakelt en in de ankers gaat, is er niets aan de hand.

De verwarring over de zithouding, maakt na een tijdje plaats voor de verrassing over het feit dat je met dit ding écht hard kan rijden. Is het nog wel een Harley? Met een verhoogd zadel, hoger geplaatste uitlaat en bovenal hogere voetsteuntjes mag het geen probleem zijn om de Japanse 650cc middenklassertjes achter de veren te zitten. Dat is deels ook te danken aan de goede grip van de Michelin Scorcher banden die speciaal voor de Street Rod ontwikkeld werden, al gaat de grootste eer voornamelijk naar de ingenieurs die opteerden voor een strakke 43mm USD-vork.

Citybike?
Zo soepel en romig als het motorblok onderin is, zo strak stuurt de voorkant. Echt lichtvoetig ga ik de Street Rod niet noemen (je blijft tenslotte onderweg met een kleine 240 kilo Milwaukee Steel), al mag het gezegd dat dit ding beter stuurt dan eender welke Harley waar ik eerder mee reed. Het insturen verloopt relatief licht en onder hellingshoek houdt het voorwiel strak z’n lijn aan. Zoals gebruikelijk op een Harley, komen de voetsteuntjes na verloop van tijd wel roet in het eten gooien, maar dat is op de Street Rod stukken later dan op eender welke andere cruiser. En als je het echt bij stadsverkeer houdt – waar de Street Rod voornamelijk voor gebouwd werd – dan mag je daar geen last van hebben.

De Afrekening
H-D’s nieuwe Street Rod is zonder enige twijfel de sportiefste Harley waar ik ooit mee reed en dat proeft naar meer. De basismotor is goed en leent zich perfect tot een beetje customizing. Hier en daar ontdekte ik wel minpuntjes, al wil ik dat nog door de vingers zien omdat deze Street Rod bovenal ontzettend ‘idiotproof’ is. Opstappers of goed-weer-rijders die de Street 750 links lieten liggen en niet de kluiten hadden voor een Sportster, krijgen nu een erg aantrekkelijke keuze. Voor de schappelijke basisprijs vanaf 8.400 euro in België en 9.900 euro in Nederland. Daarmee betaal je trouwens meteen je lidmaatschap voor de Harley Owners Group en wie ooit op de opendeurdag van een H-D dealership was, weet dat dat ook iets waard is.

Motorblok
Ik kan me de laatste keer niet herinneren dat een fabrikant er in slaagde om een motorblok 18 procent meer power en 8 procent meer koppel te geven. Alleen al hiervoor verdient Harley een staande ovatie. Bovendien is de versnellingsbak erg soepel (vaarwel, typisch H-D ‘klak’-geluid) en trekt dit ding goed door tot 9.000 toeren. Good job, Willie G.

Remmen
3 300mm schijven met zwevende tweezuigerremklauwen zorgen ervoor dat deze Harley probleemloos tot stilstand komt. Vooral de achterrem is goed doseerbaar, vooraan moet je een beetje harder knijpen om het volledige potentieel te benutten. Aan remkracht alleszins geen gebrek.

Dashboard
Ik ben fan van analoge klokken, maar er zijn grenzen. De enkele kilometerteller met een erg klein digitaal schermpje is geen hoogvlieger, noch qua informatie, noch qua afleesbaarheid. Hier mogen de ontwerpers wat mij betreft wel eens werk van maken.

Technische fiche
Harley-Davidson Street Rod

Motor: 749cc V-Twin, 4 kl./cil., enkele bovenliggende nokkenas

Max. vermogen: 68 pk/n.b. o.p.m.

Max. koppel: 65 Nm/n.b. o.p.m.

Transmissie: zesbak, getande riem

Frame: stalen backbone frame

Voorvering: 43mm USD-vork, niet regelbaar, 132 mm veerweg

Achtervering: Stereovering, regelbaar qua veervoorspanning, 117 mm veerweg

Voorrem: 300 mm schijven met tweezuigerremklauwen

Achterrem: 300 mm schijf met tweezuigerremklauw

Banden voor/achter: 120/70 R17, 160/60 R17

Rijklaar gewicht: 238 kg