TEST KTM 1290 Super Duke GT: bipolaire stoornis

Bipolaire stoornis
Ik heb een kort avontuurtje gehad met de nieuwe KTM Super Duke GT. We hebben ons geweldig geamuseerd, dat ga ik zeker niet ontkennen. Maar ondanks mijn zeer beperkte onderlegdheid in de psychologie, moet ik toegeven dat deze Oostenrijkse behoorlijk last heeft van stemmingsstoornissen. Schizofrenie is daarbij misschien wat overdreven, maar de symptomen van een bipolaire stoornis vallen moeilijk te ontkennen. Oordeel zelf maar op basis van het hieronder neergeschreven verslag van onze conversaties…

“Ik ben een GT. Maar waarom zou een GT zich niet mogen uitleven?” Alvorens de Super Duke GT haar relaas vervolgt, trakteert ze me bij het uitkomen van de eerste bocht op een brutale wheelie in tweede. Het is vanaf dit punt dat de discussies behoorlijk geanimeerd werden. “Het is toch waar zeker. Ik ben een KTM. Heb je ooit al eens een platte KTM gezien misschien?” Neen. Dat is ook de reden waarom je werd afgeleid van de Super Duke R. Want het team dat je heeft ontwikkeld denkt niet aan reizen op zich, maar aan snel reizen. Plezierig reizen. Hoewel jullie basis dezelfde is en het motorblok zelfs identiek, verschil je toch op diverse punten van de naakte roadster. Om te beginnen ben je lelijk. Ja sorry, net als jij ben ik recht voor de raap. Ik heb het niet over ‘smaken verschillen’-lelijk of ‘vanuit een bepaalde hoek valt het nog mee’-lelijk. Neen. Je bent gewoon niet mooi. Ter verdediging van de ontwerpers moeten we wel toegeven dat het nooit gemakkelijk is om kuipwerk toe te voegen aan een motor die reeds een uitgesproken scherp ontwerp heeft. Een huzarenstukje waaraan reeds velen zich hebben gewaagd, maar dat slechts zelden een verleidelijk lijnenspel als uitkomst heeft gehad.

Zenuwinzinking
“Je hebt kritiek op mijn fysiek. Ik ben er zeker van dat je daar weinig over zal piepen nadat ik je alle hoeken van de kamer heb laten zien.” Ik geef het toe. Eens dat ik achter je stuur zit, vergeet ik onmiddellijk hoe je er vanop afstand uitziet en daar zijn meerdere redenen voor. Eerst en vooral is er je motorblok. Datzelfde vat buskruit dat tussen de stalen buizen van het Super Duke R frame hangt. Poneren dat dit mechanische oeuvre monsterlijk presteert, is een eufemisme van formaat. Vanaf 5.500 toeren wordt het geschift. Zet de tractiecontrole uit en in de eerste drie versnellingen zit je bij elke acceleratie op een wolkenkrabber.

“Awel, vind je me nog steeds zo onelegant? Trek maar eens door tot 8.000 toeren en ik zal je laten zien dat je met 173 pk en 144 Nm achter de pols enkel nog oog zou mogen hebben voor de weg in plaats van kritiek te hebben op mijn scherpe lijn.” Dat is nu juist het probleem. Je bent zo explosief dat je teveel concentratie vraagt. Met jouw escaleert elk plezierritje in een illegale straatrace. Elk onschuldig tafereel ontaardt in een pornografische scene. Gelukkig heb je ons nog de keuze gelaten tussen drie rijmodi die de mapping en de tractiecontrole wijzigen en waartussen het verschil zich duidelijk laat voelen. De Sport-modus is daarbij de de indrukwekkendste en agressiefste, maar toch is het met de iets smeuïgere Street modus (met de tractiecontrole uit) dat je me het meest hebt verleid. Bijna zachtaardig laat je het domineren aan mij over en zo eindigen we meer op de ideale lijn dan bijna in het decor.

All-in formule
“Eigenlijk voel ik me onheus behandeld. Ik heb niet de doorsnee fysiek en verder heb ik ten minste de verdienste dat ik me wil onderscheiden. Daarnaast is er op mijn afwerking en uitrusting helemaal niets aan te merken. Noem anders maar eens een sporttoermotor die even krachtig en rijkelijk uitgerust is… Awel? Ik wacht. Geen antwoord? Logisch, want dat is er niet.” Tsja. Ik kan moeilijk ontkennen dat je goed voorzien bent van oren en poten en dat je duidelijk vooraan stond toen de snufjes werden uitgedeeld: verwarmde handvatten, cruise control, bochtenverlichting, grote 23 liter tank, instelbaar windscherm, breder en hoger stuur… Nu, voor krap 18.000 euro verwacht ik ook niet dat je in lompen op het appel verschijnt.

Publicité – continuez à lire ci-dessous

“Heb je trouwens gemerkt dat ik MSC heb?” Eikes! Waar heb je dat opgeraapt? Als je dat gezegd had, dan had ik mijn regenpak wel aangetrokken. “Onbeschaafde boerenpummel, MSC dat is stabiliteitscontrole. Wanneer je een bocht verkeerd inschat en vol op hellingshoek in de ankers moet, dan zorgt dit systeem ervoor dat je niet in een ravijn terecht komt. Neen, geen dank hoor.” Nochtans is dankbaarheid aan de orde vind ik, want in combinatie met het ABS werkt het niet minder dan subliem. Je kan remmen in de bocht zonder je daar teveel vragen bij te stellen. Magisch. Vooral wanneer je merkt hoe gigantisch de remkracht is. Je zou me echt eens moeten uitleggen hoe je er in slaagt om zo fors te vertragen, maar tegelijkertijd toch zo doseerbaar te zijn. Tussen ons, het gevoel is zo klaar en duidelijk dat het lijkt alsof ik de remblokken tussen de vingers heb. “Och, je moet me zo niet paaien, ik ben gewoon goed voorzien…”

Karikaturaal
Ja maar toch. Je weet als geen ander plezier en veiligheid te combineren, want zelfs met het ABS ga je een lekkere stoppie niet uit de weg. Aan de andere kant grijpt je tractiecontrole wel veel te karikaturaal in. Hij laat korte wheelies wel toe, maar serieus, je had toch een beetje je best kunnen doen. Ik heb een verbrijzelde bal aan jou te danken, want die TC grijpt gewoon te brutaal in. En van die shifter ben ik ook niet helemaal in de wolken. Hij schakelt wel zacht en aangenaam, maar ook erg traag. “Val me toch niet lastig met van die details. Ik ben conform de Euro4-norm en ben zelfs met een heuvelstartfunctie uitgerust. Aha, wat zeg je daar van?”

Euh, dat je voor Euro4 nog 180 pk leverde en dat een hill-start functie nogal redelijk overbodig is op een motorfiets? “Dat kan je toch niet zeggen van mijn semi-actieve vering, waarvan de demping zich continu aanpast aan de ondergrond? Wanneer je weer eens teveel hamburgers gegeten hebt, kan je de veervoorspanning snel elektronisch bijstellen via de tellerpartij.” Het moet gezegd dat dit fantastisch werkt; in Comfort-stand op de snelweg verander je in een vliegend tapijt. Zacht, maar dan weer hard wanneer een oneffenheid onder de wielen passeert en duidelijk strakker wanneer ik je vering in Street zet. Het verschil met Comfort is flagrant; je loopt strakker door de bocht, hard gedempt en met louter nog enige beweging in het rijwielgedeelte in zeer snelle bochten of bij keihard remmen. Nog een klikje verder naar Sport en ik zou zweren dat ik op de Super Duke R of RC8 R zat.

De Afrekening

Jaja, we hebben ons goed geamuseerd samen. Maar jouw probleem is dat je altijd teveel geeft. Of net niet genoeg. Teveel vermogen en agressiviteit. Of niet genoeg windbescherming en meegaandheid bij normaal gebruik. Daarom vraag ik me af wat je me eigenlijk wil vertellen. Wil je nu reizen of racen? Want, als het louter is om te scheuren, dat doet je roadsterzus minstens zo goed en voor 2.000 euro minder. En als het op toeren aankomt, dan ontbreekt het je toch een beetje aan behaaglijkheid aan lage snelheid en veel aan windbescherming. “Ik wil nochtans alleen maar reizen. Snel reizen. Ik heb ook koffers. Praktisch hoor, koffers. Je kan er heel wat kneesliders in proppen, bijvoorbeeld.”Bipolaire stoornis? Op zijn minst toch een hoek af, van deze 1290 Super Duke GT. Maar we hadden niet anders verwacht van de Oostenrijkse fabrikant die sportief rijden in de genen heeft. Verre van perfect, maar wel goed voor een vette MaxxFactor.

Tellerpartij
Achter het instelbare windscherm huist het bekende dasboard met analoge toerenteller en twee LCD-schermen. Informatie op het rechtse schermpje omvat onder andere een digitale snelheidsmeter, klokje, versnellingsindicator, benzinemeter, temperatuurmeter en geselecteerde rijmodus. Links vind je de uitgebreide boordcomputer met diverse submenu’s, waarbij je de voor jouw meest nuttige kan bundelen in een weergave ‘Favorieten’.

Ergonomie
In vergelijking met de naakte Super Duke R krijgt de GT een breder stuur dat in vier posities verstelbaar is, lagere voetsteunen en comfortzadels voor zowel bestuurder als passagier. De tank groeide tot 23 liter, waardoor je de verplichte tankstops veel langer kan uitstellen. Ook als het koud is, want verwarmde handvatten zijn standaard. Let op de geïntegreerde kofferhouders.

Vering
Net als de Super Adventure is de GT uitgerust met semi-actieve WP vering, die de demping automatisch en continu aanpast naargelang de weg en je rijstijl. Je kan daarbij zelf kiezen tussen drie programmaties, namelijk Comfort, Street en Sport. Om al het door het blok geproduceerde geweld in goede banen te leiden, zit er ook een WP-stuurdemper op.

Technische fiche
KTM 1290 Super Duke GT

Motor: 1.301cc, 4 kl./cil., vloeistofgekoelde 75° V2

Max. vermogen: 173 pk/9.500 o.p.m

Max. koppel: 144 Nm/6.750 o.p.m

Transmissie: Zesbak, ketting

Frame: Chroommolybdeen stalen trellisframe

Voorvering: 48 mm semi-actieve WP UPSD, volledig regelbaar, veerweg 125 mm

Achtervering: Semi-actieve WP monoshock, volledig regelbaar, veerweg 156 mm

Voorrem: 320 mm schijven met radiale 4zuigerremklauwen, ABS

Achterrem: 240 mm schijf met 2zuigerremklauw, ABS

Banden voor/achter: 120/70-17 / 190/55-17

Rijklaargewicht: 205 kg