Eerst en vooral wat meer over de Mazda MX-30. Dat is dus een SUV, maar in de eerste plaats een elektrische auto die zo groen mogelijk wil zijn in verschillende opzichten. Zo is zijn interieur bedekt met gerecycleerde materialen, van hergebruikt stof voor de portieren (waarvan de achterste in de omgekeerde richting openen, waarover straks meer) over veganistisch leer voor de zetels tot kurk voor de middenconsole, en is zijn batterij zo klein dat er zo weinig mogelijk afvalstoffen zullen overblijven als hij zelf op een dag door de reclyclagemolen gaat.
Advertentie – lees hieronder verder
Mooi zo, Mazda, maar…
Een batterij van amper 35,5 kWh – ter vergelijking: een Porsche Taycan beschikt over 93,4 kWh – wil natuurlijk ook een kleine actieradius zeggen, een probleem dat Mazda heeft willen beperken door de 144 pk sterke MX-30 zo licht en luchtig mogelijk te maken. De ingenieurs hebben hun best gedaan, maar toch weegt hij nog steeds zo’n 1,7 ton. Valt goed mee voor een EV, horen we je al zeggen, maar hij is wel ongeveer 200 kg zwaarder dan zijn Franse concurrent de Peugeot e-2008, die bovendien een 50 kWh-batterij met zich meesleurt. Niet verwonderlijk ligt het rijbereik van laatstgenoemde hoger (320 km opgegeven, ongeveer 260 km volgens realistische metingen) en dit voor amper 40 euro meer, want de Mazda en de Peugeot kosten respectievelijk 33.490 en 33.530 euro.
In het echte leven
Zoals hierboven aangehaald, rijdt de Peugeot e-2008 in het echte leven toch wel een kilometer of 50 minder ver dan opgegeven. Hetzelfde geldt voor de MX-30, en die heeft al een bijzonder kleine autonomie volgens de WLTP-metingen. Vlak na het instappen kregen we dan ook meteen een opdoffer te verwerken: de boordcomputer gaf nog voor er een meter werd afgelegd een resterend bereik van amper 147 km aan, wat voor iemand die geen laadpaal voor de deur heeft meteen een ongemakkelijk gevoel veroorzaakt. Omdat de buitentemperatuur tegenzat? Da’s inderdaad één van de factoren die het rijbereik van een EV in de negatieve zin beïnvloeden.
Héél rustig
Nog geen minuut na het vertrek gaf de MX-30 al ettelijke kilometers minder aan. Pijnlijk, want onze rechtervoet was niet eens in de diepte gegaan, integendeel zelfs. Dit zou tijdens de testweek uiteindelijk ook geen enkele keer gebeuren, al was het maar om de batterij te sparen. De verwarming uitzetten misschien? Bingo: want plots ging de beloofde autonomie weer een beetje naar omhoog. Voor alle zekerheid hebben we ook maar de radio uitgezet – je weet immers maar nooit.
Onderweg naar huis lag het tempo laag. Zo laag zelfs dat zowat iedereen ons op de autosnelweg voorbijstak. Ook dit was strategisch bedoeld: een beetje in de slipstream van rechtsrijdende vrachtwagens hangen om de weerstand te verlagen, leek dan ook een uitstekend plan. Desalniettemin was er na de rit van een dikke 30 km al een kwart (!) van de batterij opgebruikt. Slik.
Lang leve de supermarkt!
Zoals gezegd, heeft ondergetekende geen laadpaal voor de deur, laat staan een wallbox in de garage. En aangezien thuiswerken tegenwoordig de norm is, zat het er ook niet in om de MX-30 op kantoor aan een snellader te hangen. Ja, de schrik om stil te vallen zat er toen al in. Gelukkig was het een rustige week, in die zin dat er wel elke dag gereden moest worden, maar nooit lange afstanden. Ritjes rond de kerktoren, zoals ze dat zeggen. Toch kwam het moment halverwege de testperiode dat er nog maar 31% van de capaciteit overbleef, goed voor 49 km bereik. In principe voldoende om weer bij Mazda te geraken, maar dat risico wilden we liever niet nemen en bovendien wilden we nog wat mobiel zijn. De verlossing? Gratis opladen aan de supermarkt!
Een klein half uurtje shoppen
De supermarkt in kwestie telt twee laadpalen, waarvan er bij aankomst net eentje werd ingenomen door een plug-in hybride. Een beetje oneerlijk leek dit, want zo’n model kan natuurlijk ook gewoon op benzine verder rijden. Niet geklaagd natuurlijk, want de overgebleven plek was voor onze Mazda en bovendien was het de krachtigste beschikbare terminal (DC 50kW). De lader erin en winkelen maar, en vervolgens hopen dat de autonomie fors naar boven zou gaan.
Een kleine accu is sneller leeg, logisch, maar zou dus ook sneller vol moeten zijn. Na de winkelsessie, die minder dan half uur geduurd heeft, was de capaciteit gestegen naar 63%, wat neerkomt op een theoretisch bereik van 98 km. Daarmee konden we weer even verder, en bovendien heeft het ons geen cent gekost, maar toch hadden we op meer gehooopt.
Opnieuw laden!
Een dag voor de MX-30 weer binnen moest, was de autonomie logischerwijs weer gezakt, ditmaal tot 61%. Het was toen 18u08. Exact 25 minuten later werd dezelfde stekker als van de vorige keer losgekoppeld en voorspelde de Mazda dat er opnieuw 96 km kon worden afgelegd (61% autonomie). Meer dan voldoende dus, althans om de resterende afstand af te leggen.
Niet leeggereden
De enige trip die nog ondernomen moest worden, was dus naar de invoerder om de MX-30 thuis te brengen. Opnieuw werd ongeveer 30 km afgelegd, maar aangezien het toen al een stuk warmer was en er een ander traject met minder snelweg werd gekozen, lieten we de elektrische SUV achter met 45% autonomie, in principe goed voor 70 km. Beter dan verwacht!
Conclusie…
De MX-30 bevestigt wat veel mensen over EV’s beweren, namelijk dat ze niet voor elke gebruiker geschikt zijn. Anderzijds moeten we toegeven dat deze cross-over fijn rijdt, alles behalve zwaar aanvoelt én dat hij effectief een goede daad voor het milieu stelt door met een minibatterij te zijn uitgerust. Iets minder leuk vonden we de zogenaamde zelfmoorddeurtjes achteraan die omgekeerd openen. Enerzijds omdat de toegang zo serieus bemoeilijkt wordt – de chauffeur of passagier vooraan moet zelfs de gordel losmaken om achteraan iemand plaats te laten nemen en een kinderzitje installeren, is minder voor de hand liggend dan in een gewone vijfdeurs – maar al bij al viel de testweek beter mee dan op voorhand gedacht. Echt last van “range anxiety” (schrik om stil te vallen) hebben we dankzij de dichtbijzijnde supermarkt dus niet gehad, maar de autonomie blijft toch een pijnpunt. Toch nog één opsteker: deze Mazda dwingt zijn bestuurder om het zo kalm mogelijk aan te doen, wat alleen maar bevordelijk kan zijn voor de verkeersveiligheid. In deze auto ga je haast kirren van plezier als je moet remmen voor een voorligger, want dat wordt er tenminste een beetje energie gerecupereerd. Elk nadeel heeft een voordeel.
Op zoek naar een auto? Zoek, vind en koop het beste model op Gocar.be
