TEST Jeep Wrangler 4xe: Een (bijna) groene 4×4

Een rasechte 4×4 uitrusten met een oplaadbare hybridisatie lijkt een vreemde combinatie. En als het om een icoon als de Jeep Wrangler gaat, is het bijna godslastering. Het resultaat? Veel spannender dan verwacht!

Gepubliceerd op 8 augustus 2021

Leestijd : 3 min

Deel

Met hun avontuurlijke look lijken moderne SUV‘s geschikt om zich ook naast de gebaande wegen te begeven. Maar vaak is dit helemaal niet het geval. Toch zijn er nog enkelingen die het ware 4×4-DNA wisten te bewaren. Zoals de legendarische Wrangler. Hij kreeg een update in 2019 en heeft nu ook een plug-in hybride motorisatie. Daarmee is het dus mogelijk om enkele tientallen kilometers zuiver elektrisch te rijden!

Maar vooraleer daarop dieper in te gaan, even een kleine rondleiding. Het koetswerk veranderde weinig. Afgezien van enkele blauwe logo’s of een luik voor het opladen op de linkervoorvleugel, onderscheidt niets de nieuwkomer.

Aan boord idem: weinig veranderingen. De elektronica maakt hier zijn intrede, maar er zijn nog steeds veel klassieke knoppen en bedieningselementen. Oh ja, we zouden bijna de nieuwe module vergeten, links van het stuur, om de rijmodus te kiezen. Elektrisch, hybride of opladen, om de batterijlading te beheren die door de verbrandingsmotor wordt gevoed. Deze accu (350 kg) met een capaciteit van 17,3 kWh bevindt zich onder de achterbank. Dit maakte het mogelijk om de koffer (533 liter) te “sparen”, maar ook om de waaddiepte te vrijwaren, die volgens Jeep 76 cm bedraagt!

Advertentie – lees hieronder verder

Stil maar soms gulzig

Onder de motorkap ligt geen diesel meer, want die verdween uit de catalogus. Laten we ons daarom concentreren op de 4xe-versie, die de viercilinder op benzine (2 liter 271 pk) van het huis combineert met een alternator-starter van 46 kW. Dit geheel levert een slordige 380 pk en bovenal 637 Nm aan koppel. Onderweg doen we meteen twee vaststellingen. Ten eerste, de vage “Amerikaanse stijl” van de stuurinrichting die typisch is voor het merk. Daarnaast is de goede verrassing dat de auto stabieler lijkt in de bochten en ook veiliger aanvoelt in lastenwissels. Dat is ongetwijfeld een effect van het gewicht van de batterij. Verder maakt de aandrijflijn gebruik van een 8-trapsautomaat die goed werk levert. In de hybride stand, op een gevarieerd parcours met ook wat snelwegen, kwamen we uit op een verbruik van ongeveer 7 tot 8 liter per 100 km, weliswaar met een ei onder onze rechtervoet. Wat normaal is, gezien het stoere profiel en de massa van 2,2 ton. Tel daar zonder de hulp van de batterij nog 2 of 3 liter bij. Of meer als je in de oplaadmodus zit en iets te veel het rechterpedaal induwt.

Aan het einde van dit eerste testsegment stonden we aan de voet van de skipistes in Sestrières, Italië. Glibberige paden, kiezels, rotsen en steile hellingen: niets lijkt onze allesdoener te kunnen stoppen. Zeker niet de Rubicon-versie met zijn perfecte 4×4-uitrusting, met sperdifferentiëlen en een transferbak om te genieten van de “veldversnellingen”. Onze beklimming in een ijzige stilte was dan ook een waar genot.

Conclusie

We waren verbaasd door een voertuig dat elementen samenbrengt die eigenlijk niet bij zijn aard passen, maar toch willen we deze polymorfe machine graag een “grote onderscheiding” geven. Alleen blijft de prijs een doorn in het oog. Deze plug-in hybride is duur en de Wrangler – Rubicon of Sahara – ziet daarmee zijn tarief aanzienlijk de hoogte in gaan. Hij kost bijna 10.000€ meer dan een vergelijkbare benzineversie. En dat is duur voor een stille rit door het bos …