TEST Maserati MC20: Een waardige opvolger?

Bij het betreden van de stand in lounge-stijl worden wordt mijn aandacht meteen getrokken door een helm op een tafel, die van Andrea Bertolini. Als ontwikkelingsrijder van Maserati was hij de architect van de overwinningen van de fantastische Maserati MC12 in de FIA-GT in de tweede helft van de jaren 2000. Met name in de 24 Uren van Spa 2006 en 2008, samen met Eric van de Poele. Tegenwoordig is hij nog steeds in de competitie actief, maar rijdt hij met een Ferrari, omdat Maserati geen raceauto meer in zijn gamma heeft. Maar dat gaat veranderen: de nieuwe MC20 zal binnenkort beschikbaar zijn in een circuitversie, meer dan waarschijnlijk een GT3, de categorie die tien jaar lang het mooie weer maakte in de 24 Uren van Spa. We kunnen er natuurlijk op wedden dat Andrea, die een grote bijdrage heeft geleverd aan de ontwikkeling van het wegmodel, er, althans in het begin, bij zal zijn om de set-up verder te perfectioneren.

Als ik het over Andrea heb, is dat omdat zijn aanwezigheid fantastische herinneringen bij me oproept, naar de tijd dat ik het geluk had om enkele jaren deel te nemen aan de 24 Uren van Spa aan het stuur van de beste GT aller tijden, de buitengewone MC12. Met mijn teamgenoten hadden we in 2008 moeten winnen (voor Andrea en zijn maats), maar een onbekend projectiel verwees ons naar de 2e plaats, terwijl we aan de leiding reden in het zicht de finish. Aangezien ik deze fantastische tijd persoonlijk heb meegemaakt, kijk ik enorm uit naar de testritten met de afstammeling van deze mythische auto…

Lees ook : TEST Maserati Ghibli Hybrid: Misleidend

Super, maar niet hyper

Vooraleer ik het circuit op ga en een stortbui probeer te overleven in de regio van Modena tijdens de testrit op de weg, wil ik toch een paar dingen verduidelijken: ook al is de MC20 duidelijk een nazaat van de MC12, toch past hij niet helemaal in dezelfde categorie. Die laatste was in feite wat nu een “hypercar” wordt genoemd. Dat wil zeggen een uitzonderlijk zeldzaam object dat verkocht werd tegen een stratosferische prijs. Er werden slechts een 50-tal geproduceerd, die vandaag op ruim een miljoen euro geschat worden. De MC20 daarentegen is “slechts” een supercar, waarvan de productie niet beperkt is en die wordt verkocht tegen de prijs van zijn concurrenten (McLaren, Ferrari F8 …) of zelfs iets minder: 220.000 euro BTW inclusief in België. Al is dat natuurlijk ook nog een stevig prijskaartje.

Advertentie – lees hieronder verder

Anno 2020 is de motor natuurlijk geen atmosferische V12 meer zoals die van zijn grote broer, maar een V6 biturbo 3 liter die 630 pk ontwikkelt. Dit is relatief bescheiden in vergelijking met een Ferrari F8 of een McLaren, die bijna 100 pk meer produceren. Maar goed, op dit niveau blijft het indrukwekkend. 630 paarden in een auto van minder dan anderhalve ton, laten nog steeds toe om in minder dan 3 seconden van 0 naar 100 km/u te accelereren en te pieken op 326 km/u. OK, let’s go!

De goede aanpak

Een andere testpiloot vergezelt me voor mijn kennismaking met de MC20 op het circuit. Gelukkig heeft Andrea hem gebrieft: ik heb toestemming om aan te vallen. Maar eerst het beestje leren kennen. Eerst en vooral: hij is prachtig. Spectaculair maar elegant. Een unieke lijn, die perfect overeenkomt met het idee dat ik heb van een Maserati, zonder opzichtig te zijn, maar wel karaktervol. De naar boven openzwaaiende deuren benadrukken dat dit een uitzonderlijk voertuig is. Aan boord klimmen van het carbon chassis, dat in samenwerking met Dallara werd ontwikkeld, valt best mee.

Meteen vind ik een ideale rijpositie. Alles ligt binnen handbereik en ook hier is de elegantie aanwezig, zelfs voor het grote centrale scherm. De ergonomie is “normaal”: geen bediening voor de richtingaanwijzers op het stuur zoals bij Ferrari of ingewikkelde toestanden zoals bij McLaren. Dat is heel positief, want waarom het wiel opnieuw willen uitvinden nu we allemaal gewend zijn aan een zekere ergonomische standaardisatie? Daar tegen ingaan zou contraproductief, zelfs gevaarlijk zijn.

Het enige punt dat me een beetje ergert: ik herken het stuur van de Alfa Giulia, dat wel door Maserati werd herwerkt, maar toch … Waarschijnlijk zullen weinig kopers van deze auto dit beseffen, tenzij ze op een dag in een Alfa gaan rijden.

Verschillende karakters

In vergelijking met bijvoorbeeld een Lamborghini verloopt het starten van de MC20 zeer discreet. Van zijn oren maken is niet zijn ding. Je realiseert je natuurlijk dat je met een echte sportieveling rijdt, maar hij zal je buren niet wakker maken als je zondagochtend croissants gaat halen! En dat is tegenwoordig eerder een troef, want je irriteert de anti-auto-foeteraars best niet te veel.

Eens in actie vinden we ook de lyrische lanceringen van een goede oude atmosferische motor niet terug. Dat is stilaan een alleenrecht van Lambo. Laten we zeggen dat voor een turbo deze V6 90° behoorlijk goed klinkt, met een vleugje Italiaanse muziek die hem iets “levendiger” maakt dan een V8 McLaren. Maar goed, met de doorbraak van de turbo’s, is het niet langer de sound van een motor die je voor de ene of de andere supercar doet kiezen. Ofwel moet je nog snel een Huracan kopen nu het nog kan!

Wat de prestaties betreft, moet ik niet gaan vertellen dat de MC20 pittig is, want dat kon je al vermoeden! Het meest frappante is echter het gebruiksgemak van deze bolide. Om het kronkelende circuit van Modena te ontdekken, leg ik een eerste ronde af in de Sport-modus, die je selecteert via de grote knop tussen de stoelen. Dit is de tussenstand, tussen GT (comfort) en Corsa (circuit). De besturing is zo precies en het chassis geeft zoveel vertrouwen dat je vanaf de tweede bocht begrijpt dat de MC20 je niet zal verrassen. In deze stand grijpt het ESP vrij snel in, met een geruststellend onderstuur als resultaat voor wie niet gewend is om een sportwagen tot zijn limiet te drijven.

Als je echter meer ervaring hebt, wordt het wel vrij snel frustrerend en is het hoogtijd om over te schakelen naar de Corsa-stand. De prachtige Maserati verandert dan van karakter en levert ongebreideld rijplezier: kleine drifts van de achtertrein zijn heel gemakkelijk te beheersen, met een late tussenkomst van het ESP wanneer je echt de limieten overschrijdt. Het is gewoon perfect omdat dit je in staat stelt om “je piloot te voelen” en je de hele auto voelt werken, zonder enig angstgevoel. Andrea Bertolini had me gewaarschuwd: hij wilde geen “extreme” auto ontwikkelen, waarbij de efficiëntie tot het uiterste wordt gedreven, zonder zich iets aan te trekken of de eigenaar zijn limiet zal kunnen voelen. Maserati’s doel was om een auto te maken die zeker efficiënt is, maar vooral de bestuurder waarschuwt wanneer hij zijn grenzen bereikt. “Ik heb ook Bridgestone hard gepusht om een specifieke band te ontwikkelen om dit doel te bereiken,” vertelde Andrea me.

Missie volbracht, op een zéér mooie manier. De kopers van deze auto zullen zeker veel plezier aan het stuur beleven omdat de MC20 perfect communiceert: je voelt precies wanneer de voortrein grip verliest en op welk punt de achtertrein wil uitbreken. En in deze Corsa-modus is de balans perfect: afhankelijk van je rijstijl en hoe je de bocht ingaat of terug op het gas gaat, kun je naar eigen goeddunken tussen onderstuur en overstuur spelen. Ik denk dat zelfs rijders die nog nooit een racelicentie hebben gehad, er echt van zullen genieten! En daar gaat het toch om, niet?

Een laatste interessant punt…

Ik had geen behoefte om het ESP uit te schakelen. Als ik iets langer had kunnen rijden, was dat er wellicht van gekomen. Maar tijdens deze paar ronden heb ik echt veel plezier beleefd, zelfs met het systeem actief. Ook dat is zeer straf, omdat het betekent dat eveneens “gelegenheidspiloten” er plezier aan kunnen beleven op het circuit zonder al te veel risico’s te nemen. Het zou namelijk zonde zijn om zo’n mooi koetswerk te plooien!

Wat de sequentiële 8-bak en de koolstof-keramische remmen betreft, ze zijn gewoon perfect voor dit circuitgebruik. Dan moest ik nog enkel uitvlooien hoe dit prachtige speelgoed zich op de openbare weg gedraagt…

Echt bruikbaar

De regen dreigde al tijdens mijn rondjes op het circuit, maar was zo vriendelijk me te sparen tijdens deze korte sessie, om daarna de hemelsluizen volledig open te zetten. Dus mocht ik in de stromende regen twee uur over de kleine wegen in de regio rijden. Op de snelweg overspoelen de vrachtwagens me met emmers water waardoor ik geen zicht meer heb, en ik daarnaast alle aandacht moet besteden aan het voorkomen van aquaplaning. Maar hoewel het rijden in een supercar in deze omstandigheden meestal nogal stressvol is – vooral als je hem nog niet goed kent – voel ik me toch op mijn gemak. Het algemene comfort, het rijgemak… Het helpt allemaal om je vertrouwen te geven. En dat terwijl de motor heerlijk gromt, steeds klaar om te reageren als je wil inhalen. Zacht en lineair, doet hij discreet zijn werk, met een bijzondere efficiëntie. Hetzelfde geldt voor de transmissie, die tegelijkertijd alert en zacht werkt. Deze supercar lijkt gemaakt voor lange afstanden. Dit is waarschijnlijk zijn grootste kracht, want na twee uur rijden die onder deze omstandigheden moeilijk hadden kunnen zijn, voelde ik nog steeds geen vermoeidheid. Zelfs geen pijn aan de rug omdat de stoel perfect is ontworpen. Ik begrijp nu beter waarom Maserati twee vrij ruime koffers voor zo’n auto heeft voorzien: deze MC20 is perfect geschikt om er een weekendje met je geliefde op uit te trekken.

Zelfs in de regen is de efficiëntie voortreffelijk. De Bridgestone-banden bieden zowel veel grip als een opmerkelijke progressiviteit. Net als tijdens mijn droge rondjes op het circuit voel ik me meteen op mijn gemak en begin ik de limieten af te tasten vanaf de eerste kilometers in de bergen. Hier reed ik in de Sport-modus, met de ophanging in de zachte stand, zoals dat aangewezen is op natte wegen. In deze omstandigheden wordt het lichte onderstuur op het circuit in de Sport-stand een waardevolle bondgenoot, omdat het je in staat stelt de weg en zijn gripniveau goed “aan te voelen”. Dan is het aan de bestuurder om op het juiste moment weer gas te geven. Maar zelfs als je een beetje optimistisch bent, laat de MC20 je niet in de steek. Dan zet enkel de achterkant een klein stapje opzij dat heel gemakkelijk te controleren is, zeker met het ESP als backup. Maar ook de tractie is uitstekend ondanks de 729 Nm koppel.

Conclusie

Dit is een unieke auto. Door zijn schoonheid en elegantie, maar ook en vooral door zijn comfort en gebruiksgemak voor dagelijkse verplaatsingen, ondanks een formidabele efficiëntie. Het is al lang geleden dat ik zo intens van een auto heb genoten!